Ватандори чиноятпеша

Қонун барои он офарида мешавад, ки чамъиятро ба танзими муайян дарорад. Қонун барои он руйи кор меояд, ки чамъият ба ҳадди ифрот равад. Ҳар қадар, ки дар дунё теъдоди қонун зиёд гашт, ҳамон қадар чиноятҳам бештар мешавад. Ба гунае, ки ҳар қадар пулиси маошхури давлатй бештар гашт, минволан сафи чиноят низ ру ба афзойиш меорад. Ин қонуни зиндагист. Аз ҳама ачиб он аст, ки дар тамоми давру замон офарандагони қонунҳои заминй ононеанд, ки аввалан манфиати хешро фикр мекунанд баъди дар зери ниқоби «қонун»-ҳо ҳар чй аз дасташон меояд ба манфиати нафси хармонанди хеш масраф месозанд. Дар зери чатри салтанатронияшон ҳазорҳо косалесон низ маҳфузанд, ки ҳамеша аз пешвои қонунбарор, яъне соҳибзаводи қонунбарорашон дифоъ мекунанд.

Дар Точикистон замоне фаро расида, ки ҳар кй пушти сари худ хорид, чиноят кардааст. Агар поёнтари пушти соҳибмансабе чоплусона бихорид, пас у беҳтарин шаҳрванд маҳсуб меёбад. Тазод.

Ватандор низ чиноятпеша аст. У чиноят содир кард. Ба ду номае, ки дар бахши «Назаргоҳ»-и  навиштаи Бозгашти Ҳасан Асадуллозода аз он дунё  омадааст, таваччуҳ кунед:

1. Юсуфи Сармат

Ту худат кисти? Медони ки Раиси Орёнбонк агар дорат чи корат мекунад? Хар кас метавонад берун аз ватан ба Точикистон санг хаво дихад. Дар хакки як сохибкори шинохта ин кадар бадгуи кардан хуб нест ба фикрам. агар марди маколатхои бухтонангезата дар нашрияхои сертеъдоди "Чумхурият"-у "Минбари халк" чоп кун! Наметони чунки вайхо хакиката мегун мардум рухан зинда медоранд. Ту игво мекуни. Панохат ба худо аммо .... зинда бошу дар Ватан вохурем.

2. Мехри Вафо

Агар Хасанро дидан хохи, рузи 27 июн ба Кургонтеппа биё, он чо маърака аст, ки Хасан барпо мекунад ва он гох бо чашми сар хохи дид, ки Хасан зинда аст ё не? Чаро хангома мекунед ва бозори гапу калочаю бадхохии узбакхоро гарм мекунед? Чаро як хамватани худро санг мезанед, чаро бадхохед, чаро Точикистонро чашми дидан надоред? барои Шумо хама баданд, хуб шумоед, метарсам, ки фардо дар гур хам игво мекунеду менолед, ки гур бароятон танг аст. Окилон чуни рафтор намекунанд.

Ба навиштаи муҳтарам Юсуфи Сармат диққат медиҳам.  Дусти азиз, ҳафтаномаҳои дустдоштаатро номбар кардай. Аммо нагуфтй, чй тавр ин нашрияҳо қариб тамоми раисони чамоату ноҳияву шаҳрҳову директорони макотибу сарварони ташкилотҳоро дар бобати мавсими обунаи коммунистона чонбалаб кардааст. Нашрияиҳои «ҳақиқатгу»-е, ки номашонро овардай, нагуфтй, ки чаро «дард»-и халқро мегуянд. Нагуфтй, ки ин нашрияҳои «дардимардумгуй» (ибораи худат) чй тавр ичборан обуна мегарданд. Нагуфтй, ки бисмиллоҳи ин нашрияҳои «ҳақиқатгуй» «бо ибтикору ташаббус ва сиёсати хирадмандонаи президенти муҳтарам чаноби олй, шоҳи мутлақ ва ҳамешазиндаву намиранда Э.Раҳмон» аст. Нагуфтй, ки боз нагуфтй.

Дусте бо номи Мехри Вафо менавсиад, ки Ватандор иғво мекунад, Точикистонро дуст намедорад, бозори гапи узбаконро гарм мекунад. Ба пиндори у Ватандор чинояткор аст. Мехри Вафо ҳақ мегуяд, Ватандор аз он хотир чинояткор аст, ки қонунҳои бепову бедасти ғайримиллие, ки нусхабардорй аз қонунҳои соли 1962-и РСС Точикистон аст, чун қонуни милливу муосир намепазирад. Ватандор нафарест, ки ба вазифаи давлатй, ки ба чуз ҳуққабозиву найрангбозии ҳукуматдоронро надид ва ба руйи мизи соҳибкурсие туф гуфту баромаду рафт. Мансабро тарк кард, яъне ин чинояти аввалини Ватандор буд. Чинояти сонии у ин буд, ки раисаш аз у талаб кард, ки барои пора гирифтани миёнрав шавад, у накард, ин чиноят ва хиёнати нобахшидании дуввумини у буд. Саввуму чаҳоруму панчуму……….-и Ватандор ин ки сиёсати хешу табории президент Раҳмонро ба ду пули пучак намегирад, у аз президенти худхоҳи ноуҳдабароро интиқод мекунад, чинояти аз ҳама авфнопазир ва ба ҳукми қатл мувофиқи Ватандор ин аст. Ватандор пора нагирифт, ин хиёнат ба миллату Ватан буд. Ватандор бо ин «амалаш» на балки чинояткор, балки хиёнаткор низ аст.

Мехри Вафо моро ба маъракае даъват мекунад, ки ончо тибқи пешгуйии у Ҳасан Асадуллозода ширкат меварзад. Моро ба он айбдор мекунад, ки Ҳасанро ба гуфти у мурд ва ё аз он дунё баргашт гуфтам.

Мо аз мурдан ва ё аз зинда будани Ҳасан ҳич шодй ва ғамгиние эҳсос намекунем. Бигзор худо умраш дароз бодо! Аммо чаро як бор ҳукумат мардонавор ин нуқтаро дар пресс-конфронси умумй матраҳ намесозад.

Мехри Вафо аз он метарсад, ки дубури сарварашро, дубури кулли соҳибмансабон ин чо кушода мешаваду узбакон мебинанд, бозори гапи онҳо гармтар мешавад.

Дусти арчманди ман. Чаро фақат узбакон? Охир кулли чаҳон беобругии президенти туро дид, рузи ифтитоҳи як бахши ниругоҳи Сангтуда 1 чаноби олият бо даҳони пур гуфт: «аз ҳамин руз ба кишвари Точикистон як соат барқ зиёд мешавад». Аммо аз ҳамон руз эътиборан Точикистон торикистионеро монд. Комилан барқ нашуд. Ҳарчанд, ки аз он ваъдааш пеш 2 соатй субҳу шом барқ буд. Он ҳам аз ҳаври даҳони чаноби олият ғайб зад. Хазорон нафар мурданд, садҳо нафари дигар иллати шамолхурй гирифтанд, ки минбаъд то охири умрашон азоби иллати ягон узвро хоҳанд кашид. Бубин президенти ту чй касест. Ин мазмуни онро надорад, ки Ватандор дар ҳузури гуноҳҳои президент мисли фариштаест. Медонам ва дарк мекунам, ки мо ватандорон низ дар ин кор ва сиёсати нобихрадона ва аблаҳонаи у гунаҳкорем. Зеро хомушем, аз гиребонаш гирифта наметавонем. Ҳар қонуне, ки у дар раъйпурсй мегузорад, боре ҳам нашудааст, ки рад шуда бошад. Албатта мегузарад.

Бубин, ки дар раъйпурсие ба қонуни асосии кишвар тағйиру иловаҳо даровард ва онро тариқи раъйпурсй ба мардум пешкш кард. Мисли равған қабул шуд. Порлумони ғайрикасбии нолозимаи дупалатагй пайдо шуд, ин як. Дар раъйпурсии сонй ҳама бо як овоз ба ду муҳлат президент интихоб шудани у чонибдорй карданд, ин ду.

Мехри Вафои азиз, ҳоло дида ист, агар кор чунин рафтан гирад, президентат якумрй президент шуданро дар раъйпурсй нагузорад, ман худро аз миллати точдори точик намеҳисобам. Дар он ҳам халқи азизи ман, аз тарсу ваҳм он раъйпурсиро чонибдорй хоҳад кард. Он ҳам ҳеч гап не. Пас аз он агар курсии президентиро тавассути раъйпурсй ва қонуни сохта у ба писараш Рустам насупорад ва ману ту ба он раъйпурсй имзои «ҳа»-ро намонем, ба осмон туф мекунам, бигзор ба руям афтад. Ана ин аст, қонунҳое, ки ману туро муназзам нигоҳ медоранд.

Дар қонуни ин заводи қонун-Эмомалй нуқтае ҳаст тавччуҳ кун.

«Паст задани обруву эътибори президент манъ аст». Мехри Вафо ту ба ман гуй, ки худи президент чй касе ҳаст, ки ман набояд дар ҳаққи у чунин суханро раво набинам. Агар кишвари мо демократй ҳаст, пас у яъне амири Аморати Точикистон-Эмомалй Хон аз гадои куча, ки шаҳрванди Точикистон маҳсуб мешавад, мондание надорад. Ин шоҳ ҳам шаҳрванд ҳаст, ун гадо ҳам. Агар қонун миёни ин ду тан фарқ гузошт, пас бидон, ки ҳини эчоди қонун манфиати яке аз инҳо дар назар дошта шудааст. Бидон, ки қонуни мо гадоро ба таҳқир кардан ичозат медиҳад, аммо интиқоди оммавии президентиро манъ месозад.

Ҳатто, сарвари кишвар худ низ иброз дошта буд, ки «мо (яъне Э.Раҳмон) дар хизмати халқ бояд бошем, на баръакс халқ дар хизмати президент» (аз баромади президент дар вохурй бо зиёиёни кишвар дар сани 20.03.2007). Аммо мебинй, ки гуфт дигар амал дигар.

Тракторчй агар кунад тахти каёнро орзу