Имруз дар митинг арвоҳи садҳо ҳазор шаҳидони гулгункафани солҳои мудҳиши 1992-97 чамъ омад. Бо умед омад, бо умеди интиқом омад.
Хоруғиён ва точикистониёни азиз, танҳо як хоҳиши ватандорй дорам, умеди ин арвоҳҳоро барбод надиҳед.
«Хоруғ хуруш дорад. Хоруғ имони ватандорй дорад. Хоруғиён мардони асиланд. Хоруғ аз ҳукумат ҳақиқатро талаб мекунад.» Чунин буд шиорҳое, ки субҳи имруз дар митинги шаҳри Хоруғ ба шифти осмон дакка мехурд. Мардум баъди солиёни сол ҳамакнун лаззати раҳпаймоиро диданд. Эҳсос карданд, ки бародаре бо бародаре китф ба китф зич монда пеш меравад, эҳсос карданд, ин иттиҳод воқеан ниру мебахшад, аз марг ҳам тарс дар дил намемонад. Нафаси гарми ҳамдигарро дарк мекунанд, ки дар ҳаври ин нафасҳои гарм меҳри ватан ноаён дар дили ишон вулқон мекунад. Ҳич монеа пеши роҳи ишонро гирифта наметавонад. Воқеан, хоруғиён имони қавй, матонату часорат доранд. Нушашон бод!
Қаблан, ки лашкари Раҳмон ба Кулоб ҳучум карда буд, як фирқаи дигар-дастаи Ланг
...
Читать дальше »