Ҳукумати Раҳмон зиндабезору мурдаазиз шудааст

Имруз низ Рудакиён кам нестанд, ки ба қадраш намерасем. Шоири миллат, дили миллат Бозори Собир дар кучаҳои Пенсилавиё сарсону саргардон аст. Вақте, ки уро ҳангоми арбокашияш дидам, ба ҳолаш мурғони ҳаво мегиристанд. Акбар Турсону Қодири Рустам, Салими Айюбзоду Бурй Карим ва чанде дигарон низ шаҳди ғарибй мечашанд. Ба қадри ин рудакиён намерасем. Зоҳирпарастии мо то чоест, ки мурдапарасту зиндабезорем. Аминам, ки замоне низ мерасад, мо ҳатман ба қадри ин афрод мерасем, аммо хеле дер мешавад, пайкараву нимпайкараҳои эшонро рост мекунем, ва чуноне чаноби лаққй мегуяд: «мо бояд ба қадри эчодиёташон бирасем, ки гавҳари ноб дар кони сухани точик аст», он замон баъд ба қадри кони маънии тиллоии ин рудакиён хоҳем расид.

Аслан, ин навишта дунболаи баромади Раҳмон аст, ки ҳангоми ифтитоҳи пайкараи Рудакии безавол буд. Замоне мо ба ҳамҳама Рудакиро ба дарбор овардем. Навозиш кардем. Дар охир уро аз ду нури басараш маҳрум сохтем. Қадрашро надонистем. Кунун бошад боз уро дар гур ҳам ором хобидан намондем. Аз нав ба дарбор хондем. Пайкараашро. Тазод.

Дар ифтитоҳи пайкараи Рудакй Раҳмон ба сухан баромад. Мардум дар тамузи офтоб сухтаву пухта ёваҳояшро гуш карданд. Аз ин пеш ҳатто дар ифтитоҳи як мабраз низ ин лаққй баромада онро иншооти аср мехонду зарурати сохтани онро аз даврони осоишта ва истиқлоият медонисту медонад. Ачаб, ки лентаи мабрази навсохтаро низ ҳатман «чаноби олй» бояд бибуранд. Чй ҳам кунад, дар ҳоле, ки аз дасташ ҳич кор намеояд.

Дар кадом кишвар дидаед, чунин ёвагуе низ ҳаст, ки дар гушоиши як мактабчаяке се соати расо вақти қимати мардумро гирифта, аз кору бори зиндагй дошта аз коғаз нутқ эрод карда бошад? Дар кучо дидед, ки президенти кишвараш дар шашмақомхонй ширкат варзида, ба чойи он ки мушкилоти бебарқиву бегазиро ҳал намояд, пиромуни рушди шашмақому овозхонй сухан карда бошад? Нагуед, ки Ватандор Рудакиву санъати миллй-шашмақомро нодида мегирад. Дар ҳоле, ки домони 2 милюн муҳочир берун аз кишвар мубталои гиреҳҳои ногушудании чойи кору пулёбианд, «чаноби олй» Эмомалй ибни Лаққибек вақти хешро ба ҳарзаву ёвагуй сарф мекунад. Дар ҳоле, ки табааи Точикистон дар ғами бебарқиву бегазй аз зимистони дар пеш истода ғутавар аст, ин мардак бошад, кафки даҳонашро ба чор тараф пош дода, рудакисарой мекунад.

Ёд дорам, ки дар гушоиши боғчаи бачагона низ у ширкат варзида буд. Бачагонро ояндаи миллат хонд. Аммо у гумон накард, ки дар байни ин кудакон рудакиёни зиёде низ ба воя хоҳанд расид. Бо вучуди он ки агар дар вақти зинда будани Рудакй Раҳмон салтанатронй мекард, савганд ба шири модарам, ки ҳич маҳал ба қадри Одамушшуаро намерасид. Чуноне, ки Бозору Акбар, Буриву Қодир, Салиму Додочону садҳо тани дигарро хор кард, ҳамин гуна Рудакиро низ беватан, хору ҳақир месохт. Арчмандону ватандорони ман, ин ҳарф аз руйи кинаву буғз нест, ин ҳақиқати ҳол аст, ки мо онро дида наметавонем. Чаноби шумоён ҳамин гуна инсон аст.

Мебоист Раҳмон ба қадри рудакиёни зинда мерасид. Баъд андар он ҳол арвоҳи Рудакй аз Раҳмон ризо мебуд. Ҳаққо, ки ҳангоми баромади Раҳмон дар назди пайкараи Рудакй руҳи поки Одамушшуаро ба ҳоли рудакиёни зиндаи мо мегирист. Ин чашми 7 милюн аҳолй дида тавонист, аммо лаққишоҳ фаҳмидану дидан наметавонад.

Метавон ба хулосае расид, ки аз президент Раҳмон танҳо гуфтан мондаасту бас. Дигар ҳеч чиз. Аз дасти у ягон кор намеояд. Чунин пургуйиҳо замоне ба сари давлати Сомониён низ об рехта буд. Ин боз такрори таърих аст, ҳеч чойи тааччуб нест. Точикистонро аз ҳар канорааш ба фурухтан сар кард. Ба сари Точикистон низ ин мард об рехта истодааст.  Марги тадричии давлатдории точикон. Аз чониби Бадахшон 96 ҳектор ба Чин фурухта шуд. Аз чониби шимоли кишвар ба Қирғизистон анқариб 250 ҳектор ба Қирғизистон дода шуд. Аз канораи чапи Чилликул низ ба Бишкек як чанд таноби дигар туҳфа шуд. Ҳайфам меояд, ки боз ин лаққй аз ҳуввияти миллй ва расидан ба қадри ашъори ноби Рудакй ҳарф мезанад. Бас, бас аст ёвагуй, отвали старик. Дар дили ҳама задй, бо калоғхоният.

Раҳмон дар ин баромад гуфт:

«Аз он айёме, ки Рудакй зистаасту эчод намудааст, беш аз ёздаҳ аср сипарй шудааст, вале даъватҳои шоир ба хотири баҳрагирй аз тачрибаи рузгор ва илмомузию донишандузй дар асри мо, асри рушди илму техника ва технологияҳои нав, асри глобализатсия бо ҳама ҳусну қубҳаш ниҳоят замонавй ва асоснок садо медиҳанд».