Навиштаи ақрабои Раҳмон ба Ватандор

Гумон накунед, ки танҳо ба руйи коғаз аз «кардаву нокардаҳо»-и Раҳмон ва муқаррабонаш менависанд, замоне дар мерасад, ки ба дарвозаи масчид низ хати чанозаи афроди ҳукумат ва ё худи Раҳмон низ пайдо хоҳад шуд. Бо он ки ин туда аз Худо ёде намекунанд.

Қабл аз он ки матлаби ин нафарро руйи коғаз биёварем, мехостам ба нуктае дам бигирам. Нафаре бо номи Аlik менависад, ки ин сафҳа сафсатаи беватани дур аз Ватани бо ёди Ватан аст. Ва ҳар қимативу қаҳтиву бенониву бемошиву беошй аз Раҳмон вобаста нест. Ин бародар «Алик»  рост мегуяд. Аз Раҳмон вобаста нест, чунки Раҳмон вобаставу побастаи ду мафияи бузург аст. У ҳайкале беш нест, у байрақе беш нест. Шояд рузе расад, ки Раҳмонро низ ба қатл расонанд ва ин куҳнааппарати кайҳо корношоями гуруҳаш мисли марги Ҳасан марги Раҳмонро низ пинҳон доранд. Шаке нест. Алик ба нони дар даҳонаш буда, ки қисмати зиёди онро Рустаму Таҳмина чангол зада гирифтаанд, чоплусона шукргузорй менамояд. Зинда бошй, Алик. Мехостам, матлаби ҳамсангаратро барои ин навиштаи ту чун посух биёварам. Гуш фаро хон, зеҳн мон, фаромуш кун, ки ту дар даврони оромй зист дорй. Ва инак: (албатта бо каме таҳрир)

«Ватандори гиромй, хонандагони сершумори ин сафҳа. Бисёр мехостам, ин матлаби ман барои мардум дастрас бошад. Илтимос ин навиштаи маро ба канорае нагузоред.

Он чй ки дар Точикистон ва қасри президент мегузарад, шояд аз ҳазорҳо ним тоашро точикистониён фаҳманд. Ман корманди умури коргузории яке аз мақомотҳои фишангдори кишвар будам, ки аксарияти ҳуччатҳо аз зери дасти ман мегузашт. Дар бисёре аз ҳуччатгузорй, ки Раҳмон имзои табарруки худро гузоштааст, аз ростй гумон мекунй, пойи мурғи, ки ба гиле даромада руйи роҳи асфалт баромада бошад, ё хати хитоиро мемонад. Ман дар бобати бесаводии у намегуям. Зеро ҳафт офоқ медонад, ки дар дунё ду бесаводи кунди аблаҳи қаллобу таррори гузаро бошад, якеаш гови дар оғил будаи хонаи ҳамсояаам, дигаре чаноби олй аст. Муболиға намекунам. Ман аз давраи Қаҳҳор Маҳкамов ин чониб танҳо дар курсиҳои ҳуччатгузорй умрамро гузаронидаам. Тамоми сиру асрори Раҳмонро қариб, ки медонам.

Чанде қабл ба нафақа баромадам, шукр мегуям, ки аз ин вазифа намурда ба нафақа баромадам. Зеро чаноби олй, кам воқеъ шудааст, ки нафаре аз ҳукуматиёнро бидуни марги муофочо ба нафақа бароварда бошад. Зеро, аксарият пеш аз нафақа баромадан ё гуреза мешаванд, ё ичборан мемиранд, ё ҳич набошад дар хурокашон заҳр партофта мешавад. Ман итминон дорам, ки касе имруз ба ин ҳарфҳо бовар кардан он су истад, ҳатто гуш андохтан намехоҳад. Аммо медонам, ки пас аз 15-20 сол ҳамаи ин аъмоли баду сиёҳи оилдаи Раҳмон чун хас руйи коғаз хоҳад баромад.

Абдумалик Абдуллочонов, ки қаблан дар рузномаҳои пасошуравй чун «наҳанги чумҳурй» маъруф буд, аслан шахси бад набуд. Ба чаноби олй, ки аввалҳои соли 1993 чун буқаи лоғар дар долони қасри президент раҳ мегаштанду хурданашон низ мисли йемхурии гусола буд, маҳз ҳамин Абдумалик Абдуллочонов шеваи роҳ рафтани президентиро омузонид. Ҳатто чаноб галстукро баста наметавонистанд.

Ёд дорам, боре, ҳатто тугмаи костюмро боло-поён гузаронида буда, пеши намояндагони СММ баромадабуданд.

Агар Раҳмон дар аввалҳои ҳукуматдорияш тарсутарин нафари Точикистон бошад, агар президент дар аввалҳои соли 1993 ҳар руз аз қумондонҳои саҳрой, ки бо номи «Фронти халқй» (бале, ин афрод бо халқи бегуноҳи беяроқ фронт карданд, хуни халқро на фақат рехтанд, ҳатто макиданд) машҳур буданд, ҳар руз шатта мехурд, агар Раҳмон аввалҳо ба муйи сараш худаш шона мезад, агар Раҳмон дар нахустин рузҳои курсинишинияш бе маслиҳати Сангаки золим кор намекард, лекин кунун замоне расида, ки у ҳатто хоҳиши ба фариштаҳои осмонй фармон карданро дорад.

Соли 1993 . Чанги беамони бародаркушй дар авч буд. Қумондонҳо аз ҳисоби кишвар соҳиби мошину хона, автомату миномёт ва ҳатто танку вертолёт мешуданд, рузе ман бевосита шоҳиди он шудам, ки Абдумалик Абдуллочонов чун ноиби президент ба Раҳмон гапро аъқул кунониданй шуд. Хост фаҳмонад, ки ин яктарафнигарй оқибати бад дорад, бояд сарвар чун сарвар чонибдори як сангар набошад, у муваззаф аст, ки ба ҳар ду сангари даргир чун фарзанди хештан нигоҳ кунад. Аммо президент, он вақт, ки нав ғарраи нони серравған буд, бо дуғ гуфта буд, ки ҳеч гоҳ аз ёдам намеравад: «шумо будико Точикистонда риден, бумонен, ки мо кор кнем, и мардуми Кулоб ай пага сар када миёрум, тамоми кадрои ленинобода мачақшона мебурора, оли бест, ту».

Ва ин буд, оғози дилмондагии Абдумалик Абдуллочонови серу пурдида, ки он вақт у бемалол метавонист, кулли Точикистонро бо чанги як кисаааш бихарад.

Аммо Раҳмон ба гапиу иғвои Нарзулло Дустову дигар ақарабояш гуш кард. Ин буд, ки аз он руз сар карда, аз миёни Раҳмон Абдуллочонов гурбаи сиёҳ гузашт.

Абдуллочнов соли 1994 номзадияшро ба маснади президентй пешниҳод сохт. Қасам ба номи худо, ки Абдуллочонов 94,6 фисад соҳиби овоз шуд. Раҳмон бошад, бо қисмати ночиз президент шуд. «Падар»-и раҳматияш чаноби Борис Елтсин дар ин бозй роли ҳалкунандаро бозид. Абдуллочонов бохт. Минбаъд у дар чустучуйи интерпол қарор дорад. Раҳмон ҳануз бо шунидани номи Абдумалик як қад чаҳида аз чояш мехезад. Зеро тағоиҳои Абдуллочонов он вақт яке аз 11 миллиардери чаҳон дар Изроил буд ва алъон низ ҳаст. У аз пулҳои Абдумалик метарсад, ки рузе на фақат Точикистонро, балки худи Раҳмонро мехарад.

Ман дар ин бора намегуям. Гап дар сари ин ки аллакай дар сатҳи худи ҳукумат овоза ҳаст, ки гуё президент то авохири декабри соли равон истеъфо медиҳад. Ин нуктаро худи вазирону чазирон хубакак медонанд, аммо ин ҳарфро ҳатто ба занашон ҳам намегуянд. Зеро президент рафт, дилу мадори ин турфа низ. Президент барои ин туда зарур аст. Бешак президент бемори вазнин аст. Майнааш сакта гирифтааст. Рузе нест, ки чор-панч шиша шароб нахурад. У бо ин роҳ худро ором мекунаду халос. Вагарна…

У феълан ягон кори давлатдориро намекунад. Ҳарчанд, ки аз ин пештар низ намекард. Чунки наметавонад. Тули 16 соли даврронияш малакаи президентиро омухта натавонист. Мегуянд, ку «камбағал нони сериро набинад, чунки ба осмон туф мекардааст», айнан Эмомалй камбағале, ки буд, ки буридаи нони зиёдатие надошт. Ва ин камбағали нодор имруз яке чеҳраҳои саршиноси олами пул аст. Яке аз миллиардери чаҳон аст. Яке аз мафиозҳои пурқуввати кишвар мебошад. Кунун, ки баъди бебарқиҳои зимистони гузашта ноуҳдаброии Раҳмон комилан маълум гардид, у тасмим гирифтааст, ки ин моҳи декабр бо баҳонаи вазнин будани саломатиаш истеъфо диҳад. Оре, у бе баҳс ин гуна мақсадро пешаш гузоштааст.

Аз ин пештар солҳои чанги бародаркушй у ҳар руз омодаи аз вазифа рафтан буд. Аммо Сангакиён намемонданд, мегуфтанд, ки «ҳей Эмом, пахтара ай гушут бкаш, ҳаму рузе, ки рафтй, сарта ай танут чудо менем». У метарсид он вақт. Акнун аз Худо низ наметарсад. У Фиръавни асри 21 шудааст. Метарсам, ки то замони мурданаш даъвои худогй накунад.

Бо вучуди ин Раҳмон то соли 2009 шояд аз дасти писар ё чиянҳояш ба балое гирифтор шавад. Шояд ин дастгоҳ, ки ҳамсари шайтон алайҳиллаъна-Амиршо Миралиев сарварй мекунад, ин сирро пинҳон доранд. Баъд бардуруғ гуянд, ки президент зинда аст. Ман ин маслиҳатро аз даҳони нафаре шунидам, ки номашро орам, дарҳол мефаҳмад, ки ман кистам. Аз ин хотир намегуям, Шояд ин дуруғ буд. Аммо дилам гувоҳй медиҳад, ки ин нохурдаву нодида мурад ҳам аз вазифа намеравад. У нав ба хурдани кишвар сар кард.

Точикистони азиз, ёдат ба хайр (зеро ту кайҳо руҳан мурдай), бояд 13 соли дигар тоқат кунй, ки Раҳмон кай ба нафақа барояду гусолаи дигар-Рустами Раҳмон сари салтанат биншинад.

Ва ман то ҳол ба худ суол медиҳам, ки чаро Абдумалик Абдуллочонов ба Точикистон намеояд.